Sufu Jie ging er van start met zijn eerste kungfu-school te Edegem (Antwerpen) in 1977.
Die tijd kenmerkte zich als nasleep van de kungfu-rage, ontstaan rond de figuur van Bruce Lee, David Carradine, e.a.
Enkele enthousiaste Antwerpse jongeren vonden hun gading niet in de locale vechtsportclubs en hoorden van Sufu Jie Kon Sieuw uit Nederland. Men nodigde hem uit om ook hier het Pak Mei Pai te komen onderwijzen.
Hij boezemde hen meteen ontzag in door zijn verschijning: een heel ontspannen maar streng voorkomende man van weinig woorden, naar Chinese maatstaven fors gespierd.
De praktische zaken, zoals het vinden van oefenruimten e.d., werden voor hem geregeld.
Vrij vlug werd voor zijn leerlingen duidelijk dat twee keer les per week, hun honger naar meer deed toenemen. Zodoende ging men naast de wekelijkse trainingen zelf onderling oefenen met goede, en soms minder goede afloop tot gevolg.
Hij juichte dit alleen maar toe en besloot later, soms tot vier keer wekelijks, telkens van Nederland naar België te reizen om hen bij te staan.
|
|
|
Kort daarop zou hij met zijn aanhang gaan deelnemen aan demonstraties, wedstrijden en festiviteiten.
Als eerste zorgde hij ervoor, begin de jaren '80, dat de jaarlijkse viering van Chinees Nieuwjaar ook bekend werd bij de gewone Vlaming.
Hij bracht animatie in de straten van het Antwerps Chinatown met zijn Hakka Eenhoorndans, inclusief de kungfu-demonstraties 's avonds in de Stadsfeestzaal. Later introduceerde hij er Leeuwendans, populairder in Zuid-China door zijn grote, expressieve kop. Hiervoor werkte hij samen met de heer D. Wong, zelf zaakvoerder in deze wijk, dewelke later dit plaatselijk gebeuren overnam met eigen jongens.
Voor alle duidelijkheid: niemand van een andere soortgelijke vereniging, die er sinds enkele jaren dezelfde activiteiten uitoefent, heeft ooit iets bijgedragen of deel uitgemaakt van de goede naam van Sufu Jie's Pak Mei Pai of andere leraar.
 |
 |
 |
 |
De vertrouwelijke, soms spannende relatie die Sufu Jie met zijn Belgische jongens opbouwde, maakte Antwerpen tot zijn tweede thuis.
Men vond in Merksem een eigen oefenzaal, waar men dagelijks terecht kon. Alle materiaal werd erin ondergebracht; om het compleet te maken richtte hij er een Pack Mee-altaar op, ter verering van de voorvaderen-sufu.
Uiteindelijk had de gemeente toch andere plannen en diende men op zoek te gaan naar andere sportzalen. Het altaar stelde hij voorlopig op rust en vertrouwde het toe aan M. Mattys.
Sufu Jie's leerlingen van het eerste uur hadden hun diensten ruimschoots bewezen; de volgende generaties moesten er echter niet voor onderdoen.
Zijn vakmanschap bezorgde haar belagers meestal het spreekwoordelijke "koekje van eigen deeg", bij wedstrijden allerhande in binnen- en buitenland.
In eigen land echter gunde men zijn leerlingen de officiële overwinning maar nauwelijks.
Men hanteerde hierbij allerlei ingrepen die weinig te maken hebben met de nobele intenties die alle vechtkunsten (zouden moeten) uitdragen.
Eerder stelde men het belang van de structuren binnen deze organiserende instantie voorop, ten koste van haar primordiale taak als vechtsportassociatie.
Zodoende bouwde men zelf aan een bepaald imago, met gelijkaardige algemene prestaties van geselecteerde leden aan nationale en internationale evenementen.
Jarenlang minimaliseerde men Sufu Jie's resultaatgerichte trainerscapaciteiten, als oudere, stuwende kracht achter zijn team.
Toch merkte hij met enige trots dat zijn bescheiden leerlingen op geregelde tijdstippen een diepe indruk hadden nagelaten bij de jonge inrichtende meesters, in het benaderen van de zuivere kern van de zaak.
Feit is dat men op deze manier jammer genoeg dikwijls trouwe, maar kansloze kandidaten verkoos te selecteren in plaats van veelbelovende nieuwkomers, om België in het buitenland te vertegenwoordigen.
Naar het voorbeeld van haar vaderland, ging de Chinese gemeenschap ook hier kampioenschappen Leeuwendansen organiseren.
Sufu Jie liet dit niet aan zijn neus voorbijgaan en spoorde zijn achterban aan om, ook in deze kwestie, voluit te gaan.
Hun eerste deelname aan deze wedstrijdvorm kende geen slecht begin met een 3de plaats, op een Europese meeting te Luik in 1995.
Als enig Europees team, voornamelijk bestaande uit Nederlandse Pack Mee'ers, verplaatsten zij zich voor internationale tornooien in 1995 naar Shenzheng (China), naar Hong Kong in '97, '99 en 2001.
Ondertussen behaalde zijn school een paar behoorlijke resultaten in Parijs, met een eindoverwinning in 2000.
Ze haalde het van een team uit Malesië, een land wiens ploegen bekend staan om hun wereldklasse.
Ook in Amsterdam kaapte ze meermaals de 1ste prijs weg op het jaarlijks Chinees festival. Een keertje demonstreerde ze er een Leeuwendans-set voor koningin Beatrix.
 Links: Sufu Jie, midden D. Wong |
 |
 |
Elke nieuwe kandidaat-leerling in zijn school schrikte van zijn zeer koele, afstandelijke houding gedurende lange tijd. Pas na enkele jaren leerde men hem stilaan kennen als een zeer gastvrije vaderfiguur met een gouden hart, bezorgd om zijn zonen/dochters. Hij stelde alles in het werk om alle mogelijke obstakels, die de beloftevolle trainingsevolutie van gelijkgezinden zouden kunnen verhinderen, tactvol uit de weg te ruimen.
Met zijn Surinaams accent maakte hij soms mensen bewust aan het lachen, bij simpele grapjes of opmerkingen. Aandachtige luisteraars merkten na verloop van tijd dat hij meestal spijkers met koppen had geslagen.
In zijn laatste levensjaar nodigde men Sufu Jie uit Yuen Long te bezoeken in de New Territories, Hong Kong, de thuishaven van zijn Pack Mee-leraar Lie Sai Keung. Ondanks sommigen twijfelden aan zijn traditionele Pack Mee-kunde, bleken zijn gastheren ter plekke, beoefenaars van zijn generatie en iets jonger, vrij vlug overtuigd van het tegenovergestelde. Men behandelde hem als dusdanig en ontving hem als een VIP: hij zou gratis kost en inwoon krijgen gedurende onbepaalde tijd naar eigen keuze, in ruil voor zijn kennis.
Vereerd als hij was, besloot hij om persoonlijke redenen toch niet in te gaan op deze interessante voorstellen.
Tot de laatste snik getroostte hij zich de moeite om telkens bijna 300 km., meermaals per week, af te leggen om ons les te geven.
Sufu Jie kende destijds ieders plaats toe binnen zijn vereniging volgens eenieders kwaliteiten, motivaties,...
Hij leerde zijn leden niet neer te kijken op sommigen onder hen, maar elkaar te steunen ten voordele van het Pack Mee-erfgoed, ook na zijn dood.
Niemand anders dan hijzelf duidde M. Mattys aan om de school in België in zijn plaats en naam verder te leiden. Om alle misverstanden te vermijden, bracht hij zijn naaste familie alsook zijn oudste zoon en dochter, hiervan op de hoogte, tijdens zijn laatste uren.
Tenslotte overleed hij op 28 december 2001. Hij werd ten grave gedragen door ieder die het goed met hem meende, waaronder zijn leerlingen en oudgedienden.
Speciale aandacht verdient A. Verhaegen, zijn oudste, steeds actief gebleven leerling, voor zijn onvoorwaardelijke steun aan Sufu Jie's laatste verzoek.