Hij werd als Hakka-Chinees in 1939 geboren in Kwantung, Zuid-China.
Hakka's noemt men "de gasten uit het noorden", zwervende families die door de eeuwen heen hun geluk gingen beproeven in het zuiden of elders. Veelal gaat het om landbouwersfamilies met bescheiden financiële middelen. Minder bekend zijn hun eigen oude, praktijkgerichte tradities, gekoppeld aan efficiëntie uit eenvoudige maar eerlijke, noeste arbeid.
Door familiale omstandigheden stuurde men Jie Kon Sieuw als 12-jarige in zijn eentje naar het verre Suriname. Daar kwam hij bij zijn oom terecht, die er een restaurant uitbaatte. Hij voedde de jonge Kon Sieuw heel streng op door hem hard te laten werken in zijn zaak, waarbij hij het geweld niet schuwde.
Met de jaren groeide Kon Sieuw op tot een grote, sterke jongeman en ging zijn eigen leven leiden.
Zo vroeg een zaakvoerder, voor wie hij nadien had gewerkt, hem later weer bij hem in dienst te komen. Hij diende namelijk twee personen aan te werven na Kon Sieuw's vertrek: zij slaagden er nauwelijks in hetzelfde werk te verzetten dat hun voorganger in zijn eentje op een week afhandelde. Hij ondervond niet teveel problemen met de grote, zware vaten die er regelmatig moesten worden gesjouwd.
Op een bepaald moment besloot hij deze kwaliteiten verder te ontwikkelen in zijn vrije tijd.
Vooral het feit dat hij nooit iets aan het toeval overliet, maakte dat hij jaren ongeslagen nationaal kampioen bleef in het gewichtheffen te Suriname. Nadien verlegde hij zijn interesse naar de Taekwondo-vechtsport, bij gebrek aan Chinese martial arts ter plaatse.
Toch nodigde men later bij de Chinese vereniging in Paramaribo de heer Lie Sai Keung uit om kungfu te komen onderwijzen. Hij stond in Hong-Kong bekend als een gerespecteerd Pack Mee-leraar, vroeger zelf leerling van de legendarische Chong Li Tsang.
Eens bij deze vereniging, wijdde hij veel van zijn tijd aan het spelen van Mah-Yong (een oud Chinees gezelschapsspel) met de oudere leeftijdsgenoten. Heel sporadisch nam hij vluchtig een kijkje bij zijn leerlingen, toonde hen enkele technieken en liet hen daarna opnieuw begaan in de aanpalende oefenruimte.
Vrij vlug onderscheidde Sufu Jie zich van de anderen, door een niet-aflatende ernst en toewijding dat hij zichzelf wist op te leggen, ook zonder dat hun leraar steeds hoefde toe te kijken.
Bijgevolg droeg Lie Sai Keung hem al eens op voor hem in te springen.
Ook op zijn vraag, startte Sufu Jie er later zelf een Pack Mee-school te Meerzorg.
In die tijd betekenden de meeste van hun landgenoten, eigenaars van zaken en fysiek kort van gestalte, een gemakkelijk doelwit voor inheemse bewoners met slechte bedoelingen. Daarom diende Sufu Jie meermaals zijn praktische kennis aan te wenden om pogingen tot afpersing e.a. met succes te beëindigen.
Alzo maakte Sufu Jie snel furore onder deze landgenoten te Suriname.
Ook zijn leraar vernoemde zijn naam in Hong Kong: met deze man viel niet te spotten.
Vooral meester Lie Sai Keung erkende op discrete wijze en om deze redenen, Sufu Jie als een zeer bekwaam beoefenaar onder zijn leerlingen in Suriname. Stilzwijgend rekende hij hiervoor op ieders blijvende eerlijkheid en respect, in het bijzonder van zijn eigen leerlingen, ook later na zijn overlijden.
Sufu Jie had zijn gading gevonden in het Pack Mee en zou het koesteren tot het eind van zijn dagen. Het ging deel uitmaken van heel zijn wezen en uitte zich in al zijn doen en laten.
Opschepperij door het verkondigen van mooie kungfu-praatjes waren niet aan hem besteed; toeschouwers een verblindend mooie show rond een lege doos voorschotelen, al evenmin.
Allerlei spectaculair aangeklede vertoningen van "bovenmenselijk kunnen" door kungfu-leraars of andere, pluisde hij uit met de bedoeling minstens dezelfde prestatie neer te zetten. Uitsluitend al doende, leerde hij het kaf van het koren te scheiden. Meestal, en soms tot zijn eigen verbazing, sloeg hij nadien datzelfde publiek met verstomming, zij het op zijn eigen directe, franjeloze manier.
 |
 |
Kort na het overlijden van zijn leraar in 1974, vestigde hij zich in Nederland.
De verhalen over hem die ook hier de ronde deden, door toedoen van kennissen en families uit Suriname, maakten hem een gegeerd Pack Mee-Sufu met talrijke belangstellenden.
Ook andere Sifu namen hem liever te vriend dan als vijand. Toch diende hij het meer dan eens op te nemen voor sommigen onder hen die, door grootspraak, zichzelf in nesten hadden gewerkt.
Enerzijds miskenden bepaalde personen Sufu Jie's stijl, anderzijds meenden diezelfden aanspraak te kunnen maken op zijn stevige reputatie. Hiervoor eigenden ze zonder schroom bepaalde van zijn successen zichzelf toe, om aanzien te verwerven bij een onwetend publiek. Dit wekte zijn achterdocht, die de laatste jaren heeft mee bepaald zijn leerlingen te ontmoedigen, om nog oude vormen uit zijn beginperiode openbaar te demonstreren.
Het feit dat hij als Chinees meester van een traditionele stijl alsmaar vooruit wou, op handen gedragen door hoofdzakelijk leerlingen van westerse origine, konden zijn collega-landgenoten moeilijk aanvaarden. Niemand van zijn achterban genoot een voorkeursbehandeling als er ernstig moest worden getraind, ook niet personen met dezelfde afkomst als de zijne.
Alsook de uiterlijke manier waarop zijn stijl zich dikwijls manifesteerde bij wedstrijden e.d., had volgens de "kenners" geen uitstaans met het "echte" Pack Mee.
Daarentegen maakte hij komaf met dergelijke vooroordelen en aanverwante roddels verspreid door kwatongen, door overtuigende resultaten in binnen- en buitenland.